|
جاج می‌کنم، عقم هم می‌گیره، بدم هم میاد. به تو چه؟
[۱۳۹۰ اردیبهشت ۹, جمعه]
مرده‌شور رویال ودینگ و همه‌ای این حجم اخبار دوزاری مربوط بهش و سطح دغدغه‌ی رسانه و همه‌ی این مستندهای دوزاری «کیت اند ویلیام، ا ترو لاو استوری» و سطلنت و آداب سلطنتی و لیست مهمان‌ها و آیا کیت لباس چی می‌پوشه و ما منتظریم نه ماه و نه روز دیگر یک فرزند کاکل زری به خاندان سلطنتی اضافه شود و همه و همه و همه و همه‌ی این سیرک مضحک را ببرند. "from Farnaz in Google Reader" + قبلاً یکبار نوشته‌بودم که ما ملت چس‌ناله‌ایم. تحمل شادی نداریم. گویا شادی را کاری پست و حقیر می‌دانیم و در سطح عوام‌الناس. اصلاً شادی با فرهیختگی منافات دارد! امام‌حسین‌بازی را دوست داریم اما. خرجش هرچه شد مهم نیست. سیاه می‌پوشیم و قیمه نذری می‌خوریم. خیلی هم خوب. در کنارش، وقت عروسی وارث تاج و تخت انگلیس حرص می‌خوریم. نه سر پیاز هستیم، نه ته پیاز. اما حرص می‌خوریم. نگران جیب مالیات دهندگان انگلیس هستیم. حساب نمی‌کنیم که این پول دود نشده است برود هوا. در مملکت جریان دارد. از جیب ملکه درمی‌آید و می‌رسد دست مردم. ایجاد شغل می‌کند. مالیات بر ارزش افزوده دارد. برای کشور کلی درآمد دارد. یک طرف را می‌بینیم، اما حواسمان به آن طرف قضیه نیست. عصبانی هستیم از اینکه راجع به مدل لباس عروس حرف می‌زنند. یادمان می‌رود که یکی از دغدغه‌هایمان در گودر سایز ممه‌های اسکارلت جوهانسون است. سه روز قبل از اسکار شرط بندی می‌کنیم که کی می‌برد، سه روز بعد از اسکار عکس هنرپیشه‌ها را شر می‌کنیم و تا فیهاخالدونشان را بررسی می‌کنیم و نمره می‌دهیم. دو تیم باشگاهی اسپانیایی بازی دارند و ما یقه جر می‌دهیم. مسابقات جام‌جهانی فوتبال است و تیم ما هم نیست، اما هیجان داریم. نگران سطح فرهیختگی جوامع هستیم. از تحمیق توده‌ها حرف می‌زنیم. اما ساعتها وقتمان را صرف دیدن سریالهای درپیتی می‌کنیم یا اینجا و آنجا لایک می‌زنیم پای جمله‌های صدتا یک غاز رفقا. خب برای ما این مهم است، برای عده خیلی زیادی در دنیا اخبار عروسی پرنس ویلیامز. هر کشوری به شادی‌هایی از این دست نیاز دارد. مگر چندبار یک عروسی سلطنتی اتفاق می‌افتد؟ با سلطنت مشکل داریم؟ به ما چه اصلاً. وقتی اکثریت مردم یک کشور رأی به سلطنت می‌دهند و آن را نماد کشورشان می‌دانند، مثل سرود ملی، مثل پرچم، ما چرا اینجا کاسه داغتر از آش می‌شویم؟ عرضه داریم، مملکت خودمان را درست کنیم. چیکار به سلطنت بقیه داریم. مخصوصاً اینکه الان فقط یک مقام تشریفاتی است و قدرت سیاسی هم ندارد که نگران موروثی شدنش باشیم. از پوشش خبری‌اش ناراحتیم؟ دیگر بدتر از پوشش خبری هالیوود که نیست. یا چشممان به آن عادت کرده‌است؟ هر روز از این خبرهاست؟ نخیر نیست. دندان روی جگر بگذاریم، رد می‌شود می‌رود. کلاً حواسمان باشد که نشسته‌ایم و غر می‌زنیم که چرا یک عده از مردم شادند. حواسمان باشد به تمام بچه‌های کوچکی که این روزها عرش را سیر می‌کنند. مثل کریسمس، مثل کارناوال، مثل تعطیلات. by Laila on 4/29/11 -googlereader [۱۳۹۰ اردیبهشت ۷, چهارشنبه] What is the difference between an extroverted mathematician and an introverted one? The extroverted one looks at your shoes, rather than at his own shoes. + + نمی دونم تا حالا سر تاک ریاضی دان ها رفتید یا نه. من شخصا هروقت گذرم افتاده به این نتیجه رسیدم که در دنیا موجوداتی اسگل تر از فیزیکی ها وجود دارند و همین خوب به آدم امید برای ادامه دادن می ده. ریاضی دان ها، نو آفنس . دارم ازتون تعریف می کنم. :) آب را گل نكنيم شايد اين آب روان، مي‌رود پاي سپيداري، تا فرو شويد اندوه دلي... 
:))
[۱۳۹۰ فروردین ۲۹, دوشنبه]
یکی از استادای دانشگاه مریلند برداشته سوال هایی را که ممکن است موقع جاب اینترویو ازت بپرسند را تو وب سایتش گذاشته. 9. Why do you especially want to teach at Nameless College or University? How do you see yourself contributing to our department? 9a. (The real answer to this, of course, is "because I need the job, jerk!" But don't be caught without a well-considered answer. This is a hard question to answer if you are unprepared for it. Be sure you've done your homework). خوب راست می گه!
همین جوری های شنبه
[۱۳۹۰ فروردین ۲۷, شنبه]
 Our house is a very, very very fine house With two cats in the yard Life used to be so hard Now everything is easy 'Cause of you And our la,la,la, la,la, la, la, la, la, la, la..... تو طبقه ما یه ظرفشویی و کابینت مشترک برای دانشجوها هست. جهت امور امنیتی، من هیچ وقت قهوه استارباکس را تو ظرف خودش نگه نمی دارم. که همیشه هم جواب می ده و حتی یه قاشق هم از قهوه ام کم نمی شه. هفته پیش یادم رفت که قهوه نازنین ام را تو قوطی خالی قهوه ارزون و آشغالی ویتنامی خالی کنم. امروز صبح رفتم دیدم قهوه ام ته کشیده. خلاصه کارد بزنی خونم در نمیاد. خوشم میاد خوش سلیقه هم هستند.
من حسن کچل بیچاره را خیلی خوب درک می کنم. بابا به خدا از تنبلی نیست. بنده خدا دپرشن داشته. اگه تو گوگل یه سرچ ساده بکنید می بینید که حسن کچل تمام علائم افسردگی را داراست. خلاصه اینجوریاست.
Depression hurts ... من اساسا به فرودگاه حساسیت دارم. وقتی منتظر پروازم هستم گریه ام می گیرد. وقتی بدرقه کسی می رم گریه ام می گیره. هیچ ربطی ندارد به چه منظوری اونجا هستم. دیدین ملت دلشون می گیره روضه را بهونه می کنن و به درد خودشون گریه می کنند. منم از این به بعد باید وقتی دلم می گیره پا شم برم فرودگاه یه دل سیر گریه کنم تا دلم وا شه!
این آخر هفته نیویورک بودم. این دفعه قبل رفتن برنامه ام این بود که بیشتر وقتم را تو موزه ها بگذرونم ولی به محض اینکه پام به اونجا رسید باز شیفته و عاشق خیابونا و آدمای جور واجور نیویورک شدم. تمام وقت تو خیابونا در حال راه رفتن، مترو عوض کردن ودید زدن مردم و تنوع لباس هاشون شدم. دوشنبه کلمبیا یونیورسیتی بودم. کاری نداشتم . منتظر بودم تا نیمچه اینترویو ای که دارد تموم شه. دلم می خواست تو بلاگم آگهی بدم ببینم کسی نیست یه قهوه بخوریم تا زمان بگذرد. کسی بود؟
هرسال وقتی ددلاین پر کردن فرم تکس نزدیک می شه وحشت برم می دارد. باورم نمی شه که یه سال دیگه هم گذشت. نمی خوام انقدر زود بگذرد. لطفا یه خرده یواش تر، آروم تر و ریلکس تر!
هیروشی سالی یکی دوبار به گروهشون به عنوان ویزیتور میاد. انگلیسی حرف زدنش قابل فهم نیست. هر چیزی ازش بپرسی می گه آی شی. البته منظورش آی سی است . ای میل هایی هم که می فرستد همیشه در این دو جمله خلاصه می شه: If you have the data, Please send me the data. هرجایی هم ببریمش چلیک و چلیک عکس می گیرد. وقتی می خواد بگه از چیزی خوشش اومده دستاش را بالای سرش به هم گره می زند. هیروشی دندون های بزرگ و در هم برهمی دارد که تو دهنش جا نمی شوند. همین باعث می شه که قیافه اش همیشه خندان به نظر بیاد.یادمه وقتی خبر زلزله ژاپن را شنیدیم چهار تایی پاشدیم رفتیم هتلی که اقامت دارد. کلی طول کشید که بهش بفهمونیم برای همدردی اومدیم و نگرانش بودیم. بنده خدا بازم قیافه اش در حال خنده بود.
برای اولین بار بدون هیچ علت قابل توجیح دو روز پی در پی است که سر کار نرفتم و جلوی تلویزیون، لپ تاپ بغل دراز کشیدم. از این به بعد سنگ از آسمون هم بیاد از خیر یوگا و شنا ام نمی گذرم. همش از خودم می پرسم این همه کار کردم به کجا رسیدم؟ تمام انگیزه ام را برای کار کردن از دست دادم. روی نحس هیچ کسی را نمی خوام ببینم. به هیچ کی اعتماد ندارم. کارم فقط به ریسرچ و استرس مربوط به اون ختم نمی شه. همش باید مواظب باشم از پشت خنجر نخورم یا تو پاچ ام نره. اگه سه سال پیش یکی همچین حرفی می زد می گفتم دیوانه است یا پارانویا دارد.
 نمی دونم بگم خوشبختانه، نمی دونم بگم متاسفانه در منه مطلقا گوشت خوار، رگه هایی از تمایلات گیاه خوارگی پیدا شده. اینو امشب درست کردم. فوق العاده بود. اینم از منبع: Appetizers, round two: bruschetta
♥
دیوار که فرو ریخت، ریخته است. میدانی نباید بریزد. بعدش هزاری هم که از نو بسازیاش، یادگاریهای رویش به باد رفته است دیگر. رفتهاست. رفته است. رفته است. رفته.. (+) [۱۳۹۰ فروردین ۱۲, جمعه]
CopyRight © 2006 mycosyroom.blogspot
|
![[powered by blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}