فردا هالووین است و اصلا حسش نیست. ملت از یه هفته پیش به پیشواز رفتن. عین مملکت ما که به پیشوازماه رمضان می ریم با یه تفاوت که ایران همه عزا می گیرند ولی اینجا بهونه ای است برای شادی و تنوع. من نمی دونم چه مرگم شده که هی اینجا رو با اونجا مقایسه می کنم و حرص می خورم. خودم می رم رو اعصاب خودم. با خودم می گم خیل خوب گذشته ها گذشته. اگه عرضه داری، حالا حالشو ببر.می بینم نه، دل و دماغ ندارم. حسش نیست. سر یکی از lab هایی که درس می دم یکی از گروه ها همیشه خدا آزمایششون طول می کشد و وقتی همه گروه ها از کلاس رفتند بیرون تازه من می رم و خودم آزمایش را انجام می دم تا شرشون کنده شه و منم بتونم زودتر برم به کار و زندگی ام برسم. با هم حرف می زنند. یکدومشون می خواد هرمیون شه و قراره دوست پسرش هم هری پاتر شه. دیگه ماشاءالله روشونم به من باز شده. سر کلاس از تو آیفون عکس لباسشو نشون می ده. از من می پرسند تو چی کار می خوای بکنی. می گم من تازه عمل کردم فکر کنم خسته می شم اگه برم داون تاون. حالا دروغ می گم چه جورم. خیلی هم وضع پام خوبه. مساله اینه که حسش نیست. امشب تاتیانا مهمونی پیشوازهالوین دعوتم کرده. روس است. هفته پیش با لباس مادر روحانی اومده بود دانشگاه. واسه خودش دیوونه ای است. صدای کلفتی دارد با لهجه غلیظ روسی . مدل حرف زدنش پوزخند دارد. از کلمه های غیر متداول انگلیسی استفاده می کند و همین دو مورد حرف زدنشو خنده دار می کند.قد بلند است . خیلی خوش لباسه ولی موقع راه رفتن لق لق می زند و کله اش عقب و جلو می ره. همین مساله گند می زنه به کل ظرافت اش. کلا همه بای دیفالت تو رشته ما دیوونه اند. اگه خودمون به کسی بگیم دیوونه یعنی رسما طرف بیشتر از یه آجر کم دارد. هان داشتم می گفتم امشب حوصله مهمونی اونم ندارم. کی حوصله دارد از رو کاناپه پاشه بره حموم. تازه باید لنز بگذارم چشمم. با عینک که نمی شه. موهامم خشک کنم. یه کم هم آرایش. بالاخره باید یه فرقی با هر روز که می رم دانشگاه داشته باشم. حسش نیست. دلم هیچ چی نمی خواد. اصلا امروز چرا تموم نمی شه.

مثل بچه آدم از سر کار داشتتم میومدم خونه که شیطون تو جلدم رفت و سر خرو کج کردم و سر از سوپرمارکت هندی ها درآوردم. بعد از خریدن سمبوسه های آتشین چشمم به ورژن هندی زولبیا و بامیه افتاد که بهش جیلاپی و گلاب جامع می گن. هر یه دونه گلاب جامع فکر کنم یه چیزی از اوردر چند کیلو کاری است. خوب گشنه ام بود و طبیعتا خون جلوی چشمامو گرفت و از هردوشون خریدم. داغمه! انگار شش تا شات تکیلا پشت سر هم زدم! هم اکنون درجه ای AC روی 65 درجه فارنهایت است. رسما تب کردم. جنبه ندارم.

پانوشت : Celsius = 5/9 (Fahrenheit-32)

+

خداییش یکی از چیزایی که اینجا تا مدت ها مشکل داشتم سیستم تبدیل واحد بود. پوند، مایل، فارنهایت. هنوز که هنوزه وقتی دکتر می رم بلد نیستم قدمو به فیت و اینج بگم.

21 سالشه و آلمانی است. بر اساس یه برنامه ای که اسمش یادم نموند( مثل کوپیر یا اوپیر) که بین فرانسه و آمریکاست پاشده اومده اینجا. طبق این برنامه یه خانواده آمریکایی بهش جا و غذا و حقوق می ده و اینم در عوض باید از بچه هاشون نگهداری کند. تا حالا برای دو خانواده تو دو شهر مختلف کار کرده و زبان اسپنیش هم یادگرفته. آخرای نوامبر به آلمان برمی گردد. ازش می پرسم برنامه ات برای آینده چیه؟ شونه هاشو می اندازه بالا، در حالی که می خندد می گه فعلا نمی دونم. خواستم بگم یه همیچین زندگی هایی هم هست. خدا پدر جبر جغرافیایی را بسوزونه که از بدو زندگی مون بی خیالی را ازمون گرفته . هر غلطی می خوایم بکنیم هزار و یک پارامتر بازدارنده که دست خودمون نیست بهمون تحمیل می شه.

بعد از یه خواب 7 ساعته بخاطر آرامش بخش های قبل عمل پا شدم و دارم آناناش می خورم و تلویزیون نگاه می کنم. یه پام از مچ تا بالا عین مومیایی ها باند پیچی شده. قبل ازعمل خیلی استرس داشتم ولی بمحض اینکه به بیمارستان رسیدم بقدری همشون خوب باهام رفتار کردند و لوسم کردند که آروم شدم. تو ایران پیدا کردن دکتر خیلی آسون است. اولا دکترهای خوب، شناخته شده هستند و همیشه یکی هست که سفارشت را به دکتر بکند.از همه مهمتر در جریان قبل و بعد از عمل خانواده ات پیشت هستند . اینجا پروسه خیلی متفاوت است. خوب شاید برای من که دوست و آشنا خارج از دانشگاه زیاد ندارم و دوستام همه دانشجوهایی مثل خودم هستند. طبعا اطلاعاتشون بیشتر از من نیست. سیستم اینجوریه که بیمه ای که داری تو هر زمینه تخصصی یه لیست از دکترای متخصص در اون زمینه خاص را دارد که تو فقط به اونا می تونی مراجعه کنی.من از اینترنت این لیستو پرینت کردم و دونه دونه بهشون زنگ زدم. اینجایی که الان رفتم تنها جایی بود که منشی اش با دقت و حوصله جواب سوالامو داد و وقتی یه چیزی را نمی فهمیدم حس حماقت بهم دست نداد. اینجوری شد که اینجا را انتخاب کردم. خلاصه شانسکی دکترم خوب از آب در اومد. دکترم ونزوئلایی است . کلی در حین عمل، ا.ن و چاوز را مسخره کرد و خندیدیم. چند تا دوست ایرانی داشت و در مورد ایران خیلی مطلع بود. ته دیگ هم دوست داشت. :) همین کلی خوب بود دیگه. در کل خوبم. یه کم درد دارم. اما زیاد نیست.

یه دوستی که دوره فوق لیسانس تو ایران داشتم ورداشته ای میل زده که بی معرفت چرا تحویل نمی گیری؟! واقعا می خوام سرمو بکوبم به دیوار از بس که از این کلمه "بی معرفت " و از این مدل حرف زدن بدم میاد. یعنی بعد از چند سال تنها جمله ای که می تونی صرف کنی اینه؟ فکر کنم اینم یکی از اون شگردهایی است که مردم استفاده می کنند تا حس گناه را بهت تحمیل کنند. که همش فکر کنی تو مایه نمی گذاری و دوست خوبی نیستی. قطع ارتباط مربوط به دو نفر بوده چرا این وسط من باید بی معرفت شم؟ بعد چند سال اگه اولین ای میل رو تو زدی این حق را به تو می ده؟ اصلا حتی اگه قطع ارتباط از یه جانب هم بوده حتما علتی داشته. منم دوست های زیادی دارم که الان باهاشون در ارتباط نیستم. خیلی هم شاید نزدیک بودیم. اولین چیزی که به ذهن من میاد اینه که حتما سرشون شلوغه و وقت ندارند. یکی درس می خونه، یکی شوهر و بچه دارد اون یکی کار میکند. تا وقتی جای هر کدوم نباشی، تو زندگی شون نباشی نمی تونی بفهمی که چقدر بدبختی و کار رو سرشون تلنبار شده. یه احتمال دیگه هم وجود دارد. گیریم بدترین حالت. آدما عوض می شن. شرایط و لایف استایلشون عوض می شه. شاید دیگه طرف به عنوان یه دوست باهات حال نمی کنه. آدم به زور که خودشو تحمیل نمی کند. خوب دو حالت قابل قبول است. اگرم فکر می کنی دوستت از دستت ناراحت است در یه جمله خیلی ساده و شیک می پرس: فلانی چیزی شده؟ حرفی زدم یا کاری کردم که ناراحتت کرده باشه؟ همین والسلام!

+

من یه دوستی دارم که به امپریالیسم می گه کمپریالیسم. اول فکر کردم شیرین کاری می کند ولی بعدا فهمیدم که نه واقعا نمی دونه. خیلی فکر کردم که بفهمم این لغت را از کجاش درآورده. بعد فهمیدم کمونیسم و امپریالیسم را قاطی کرده شده کمپریالیسم. خلاصه در حد یه خط نمی دونه فرق کمونیسم و امپریالیسم چیه.

حالا همه آدمای اینجا در این حد هم ضایع نیستن ولی کلا خواستم بگم اینجوریاس.

One sunny day a rabbit came out of her hole in the ground to enjoy the fine weather. The day was so nice that she became careless and a fox sneaked up behind her and caught her.
"I am going to eat you for lunch!", said the fox.

"Wait!", replied the rabbit, "You should at least wait a few days."

"Oh yeah? Why should I wait?"

"Well, I am just finishing my thesis on 'The Superiority of Rabbits over Foxes and Wolves.'"

"Are you crazy? I should eat you right now! Everybody knows that a fox will always win over a rabbit."

"Not really, not according to my research. If you like, you can come into my hole and read it for yourself. If you are not convinced, you can go ahead and have me for lunch."

"You really are crazy!" But since the fox was curious and had nothing to lose, it went with the rabbit. The fox never came out. A few days later the rabbit was again taking a break from writing and sure enough, a wolf came out of the bushes and was ready to set upon her.

"Wait!" yelled the rabbit, "you can't eat me right now."

"And why might that be, my furry appetizer?"

"I am almost finished writing my thesis on 'The Superiority of Rabbits over Foxes and Wolves.'"

The wolf laughed so hard that it almost lost its grip on the rabbit. "Maybe I shouldn't eat you. You really are sick...in the head. You might have something contagious."

"Come and read it for yourself. You can eat me afterward if you disagree with my conclusions."

So the wolf went down into the rabbit's hole...and never came out. The rabbit finished her thesis and was out celebrating in the local lettuce patch. Another rabbit came along and asked, "What's up? You seem very happy."

"Yup, I just finished my thesis."

"Congratulations. What's it about?"

"'The Superiority of Rabbits over Foxes and Wolves.'"

"Are you sure? That doesn't sound right."

"Oh yes. Come and read it for yourself."

So together they went down into the rabbit's hole. As they entered, the friend saw the typical graduate student abode, albeit a rather messy one after writing a thesis. The computer with the controversial work was in one corner. To the right there was a pile of fox bones, to the left a pile of wolf bones. And in the middle was a large, well fed lion.

The moral of the story: The title of your thesis doesn't matter.

The subject doesn't matter.

The research doesn't matter.

All that matters is who your advisor is.(+)

خانمها، آقايان فارغ التحصيل ،لطفا كرم ضد آفتاب بماليد!
اگر ميخواستم براي آينده ي شما فقط يك نصيحت بكنم، راه ماليدن كرم ضد آفتاب را توصيه ميكردم. خواص مفيد آثار مفيد و دراز مدت كرم ضد آفتاب توسط دانشمندان ثابت شده است، در حالي كه ساير نصايح من هيچ پايه و اساس قابل اعتمادي جز تجربه هاي پر پيچ و خم شخص بنده ندارند. اينك اين نصايح را خدمتتان عرض ميكنم.
قدر نيرو و زيبايي جوانيتان را بدانيد، ولي اگر هم ندانستيد، مهم نیست! روزي قدر نيرو و زيبايي جواني تان را خواهيد دانست كه طراوت آن رو به افول گذارد. اما باور كنيد تا بيست سال ديگر، به عكسهاي جواني خودتان نگاه خواهيد كرد و به ياد مي آوريد چه امكاناتي در اختيارتان بوده و چقدر فوق العاده بوده ايد. آن طور كه تصور مي كرديد چاق نبوديد. همه چيز در بهترين شرايطش بوده تا شما احساس خوب داشته باشيد.
نگران آينده نباشيد.اگر هم دلتان میخواهد نگران باشید، فقط اين را بدانيد كه نگراني همان اندازه مؤثر است كه جويدن آدامس بادكنكي در حل يك مساله ي جبر.
مشكلات اساسي زندگي شما بي ترديد چيزهايي خواهند بود كه هرگز به مخيله ي نگرانتان هم خطور نكرده اند، از همان نوعي كه يك روز سه شنبه ي عاطل و باطل ناگهان احساس بد پيدا مي كنيد و نسبت به همه چيز بدبين ميشويد!
با دل ديگران بي رحم نباشيد و با كساني كه با دل شما بي رحم بوده اند، سر نكنيد.
نخ دندان بكار ببريد.
عمرتان را با حسادت تلف نكنيد. گاهي شما جلو هستيد و گاهي عقب. مسابقه طولاني است و ، سر انجام، خودتان هستيد كه با خودتان مسابقه ميدهيد.
ناسزا ها را فراموش كنيد. اگر موفق به انجام اين كار شديد راهش را به من هم نشان بدهيد.
نامه هاي عاشقانه ي قديمي را حفظ كنيد. صورت حسابهاي بانكي و قبضها و ... را دور بياندازيد.
اگر نمي دانيد مي خواهيد با زندگيتان چه بكنيد، احساس گناه نكنيد. جالبترين افرادي را كه در زندگي ام شناخته ام در 22 سالگي نمي دانستند مي خواهند با زندگيشان چه كنند. برخي از جالبترين چهل ساله هايي هم كه مي شناسم هنوز نميدانند.
تا ميتوانيد كلسيم بخوريد. با زانوهايتان مهربان باشيد. وقتي قدرت زانوهاي خود را از دست داديد كمبودشان را به شدت حس خواهيد كرد.
ممكن است ازدواج كنيد، ممكن است نكنيد. ممكن است صاحب فرزند شويد، ممكن است نشويد. ممكن است در چهل سالگي طلاق بگيريد، احتمال هم دارد كه در هشتاد و پنجمين سالگرد ازدواجتان رقصكي هم بكنيد. هرچه مي كنيد، نه زياد به خودتان بگيريد، نه زياد خودتان را سرزنش كنيد. انتخابهاي شما بر پايه ي 50 درصد بوده، همانطور كه مال همه بوده..
دستورالعملهايي كه به دستتان ميرسد را تا ته بخوانيد، حتا اگر از آنها پيروي نمي كنيد.
از خواندن مجلات زيبايي پرهيز كنيد. تنها خاصيت آنها اين است كه بشما بقبولانند كه زشتيد .
در شناخت پدر و مادر خود بكوشيد. هيچ كس نمي داند كه آنان را كي براي هميشه از دست خواهيد داد. با خواهران و برادران خود مهربان باشيد. آنها بهترين رابط شما با گذشته هستند و به گمان قوي تنها كساني هستند كه بيش از هر كس ديگر در آينده به شما خواهند رسيد.
به ياد داشته باشيد كه دوستان مي آيند و مي روند، ولي آن تك و توك دوستان جان جاني كه با شما مي مانند را حفظ كنيد. براي پل زدن ميان اختلافهاي جغرافيايي و روشهاي زندگي سخت بكوشيد، زيرا هرچه بيشتر از عمر شما بگذرد، بيشتر پي مي بريد كه به افرادي كه در جواني مي شناختيد محتاجيد.
سفر كنيد
برخي حقايق لاينفك را بپذيريد: قيمتها صعود مي كنند، سياستمداران كلك ميزنند، شما هم پير ميشويد. و آنگاه كه شديد، در تخيلتان به ياد مي آوريد كه وقتي جوان بوديد قيمتها مناسب بودند، سياستمداران شريف بودند، و بچه ها به بزرگترهايشان احترام ميگذاشتند.
به بزرگترها احترام بگذاريد.
توقع نداشته باشيد كه كس ديگري نان آور شما باشد. ممكن است حساب پس اندازي داشته باشيد. شايد هم همسر متمولي نصيبتان شده باشد. ولي هيچگاه نمي توانيد پيش بيني كنيد كه كدام خالي ميشود يا بشما جاخالي مي دهد.
خيلي با موهايتان ور نرويد وگرنه وقتي چهل سالتان بشود، شبيه موهاي هشتاد ساله ها ميشود. دقت كنيد كه نصايح چه كسي را مي پذيريد، اما با كساني كه آنها را صادر مي كنند بردبار و صبور باشيد. نصيحت ، گونه ي ديگر غم غربت است. ارائه ي آن روشي براي بازيافت گذشته از ميان تل زباله ها، گردگيري آن و ماله كشيدن بر روي زشتي ها و كاستي هايشان و مصرف دوباره ي آن به قيمتي بالاتر از آنچه ارزش دارد، است. اما اگر به اين مسايل بي توجه هستيد لااقل حرفم درمورد كرم ضد آفتاب بپذيريد.

From changiz in Google Reader

The 2010 Nobel Prize in Physics has gone to graphene discoverers, Andre Geim, and Konstantin Novoselov, of the United Kingdom's University of Manchester. In a phone interview Novoselov described how he spotted the key to their findings, discovering that sticky tape would peel off single-atom thick layers of graphene for study.

"We had been trying several other methods in our lab. And there was a senior researcher who was preparing samples of graphite (bulk carbon samples) for the attempts. The way you clean graphite is just cover it with tape and pull the tape off, and then throw it away. So once, I just picked it up out of the trash and we analyzed it."(+)